Dat is de nieuwe uitspraak van mijn jongens als ze moeten uitmaken wie er mag beginnen bij het spel. Ze houden dan hun vuisten bij elkaar en maken allerlei bewegingen die uiteindelijk de winnaar bepalen. Tot daar kan ik het ook nog redelijk volgen. Maar wanneer vervolgens het kaartspel Yu-GI-Yo aanvangt, moet ik me niet langer vragen stellen. Ik word oud! Denk ik! Eigenlijk wil ik helemaal niet dat ze meedoen aan die gekke rages, maar hou het maar eens tegen. Natuurlijk hou je dat tegen, was dan voorheen altijd mijn lijfspreuk. Dat bepaal je als ouder toch zeker mee! Maar deze keer glipt het me tussen de vingers.

Ik laat me verleiden op vakantie door mijn oudste, wiens vakantievriendjes allemaal stapels kaarten hebben. In Spanje zijn ze n.l. goedkoper. Nu is hij negen jaar, en is het spelen met die kaarten geen doodzonde. Maar wat ik zo ontzettend moeilijk vind is dat de jongste pas zes jaar is. En ik vind dus echt dat hij met andere dingen zou moeten spelen. Kennen jullie dat? Maar hij is op die dingen nog veel gekker dan de oudste. Hij kent na twee keer toekijken alle regels en verslaat als hij geluk heeft jongens die twee maal zo oud zijn als hij. Wat doe je dan? Deze keer dacht ik eens mijn onzekerheden met jullie te delen. Mijn zekerheden rondom het hele vaccinatievraagstuk zijn allemaal wel bekend. Ik bedoel, laat er geen twijfel over zijn dat ik een heel bewuste moeder ben die erg goed op de hoogte is van alle ziektebeelden en heel goed weet wat vaccinaties betekenen voor mijn en andere kinderen. Ik heb dan wel geen grachtengordelkids (het zijn meer lekkere stoere Maas-kanjers), maar ik ben toch zo'n ouder die volgens Herre Kingma geen idee heeft waar het over gaat, wanneer we het over kinderziektes hebben.

Nou, meneer Kingma, mocht u meelezen, ik durf wel een quizje met u aan. Doen we gewoon: steen - papier - schaar, en dan weten we wie mag beginnen. Bovendien spreekt hij ons kritischeouders nu ook aan op het belang van de kuddeimmuniteit (uitzending 12 mei 2004 Twee Vandaag). Hoe minder kinderen er gevaccineerd worden hoe groter de kans op nieuwe epidemien. En dan opeens lopen de gevaccineerde kinderen een grotere kans ook besmet te worden. H, dat is vreemd? Kinderen die gevaccineerd zijn, zijn toch beschermd?

Ja, maar zegt Kingma nu, en ik citeer: Want als een infectie optreedt, hebben ook de gevaccineerde kinderen een kans de ziekte te krijgen. Niet zo erg als de niet gevaccineerde, maar je loopt een risico. Dus vaccineren werkt alleen als de buurvrouw het ook doet? Daar ben je dan lekker mee. Of is het weer een van de vele trucs die uit de doos getoverd worden, om ouders toch over te halen, in het kader van het verantwoordelijkheidsgevoel tegenover de maatschappij?

Beste meneer Kingma, zolang u geen verantwoordelijkheidsgevoel toont t.o.v. deze maatschappij mag u dat ook niet verwachten van de mensen om u heen. Verbeter de wereld Zolang u glashard blijft volhouden dat het kinkhoestvaccin nog steeds veilig en effectief is, dan spijt het me, maar dan heeft u van mij weinig te verwachten. Hoe kan het kinkhoestvaccin nu effectief zijn? Het is tenslotte gebaseerd op een stam uit 1953. Ik weet niet hoelang je gestudeerd moet hebben om te weten dat bacterin zeer gemakkelijk muteren. Maar we hebben het hier over ruim 50 jaar geleden. Dat het heelcelvaccin niet meer werkzaam was, dat had iedereen allang begrepen. Maar ja, een nieuw vaccin ontwikkelen kost natuurlijk heel veel geld en tijd. Dus verzinnen we maar een tussenoplossing. Eerst was dat het eerder starten met inenten (twee maanden), en nu de ouders klagen over de bijwerkingen dan doen we maar dat andere vaccin. Dat evengoed niet effectief is (is ook uit 1953), maar dan is het probleem van de bijwerkingen verholpen.

Ik help het u hopen meneer Kingma, echt waar, ik help het u hopen. Maar doe die maatschappij nu een plezier en ontwikkel een nieuw, en effectief vaccin. En geef in de tussentijd toe dat het huidige vaccin niet meer te gebruiken is om kinkhoest te voorkomen. Doe mij dan een plezier en verdiep u nog eens opnieuw in de stof om te zien dat kinkhoest een ziekte is die niet zo dodelijk is als dat u ons en uzelf wil doen geloven. Dan beloof ik dat u mij een volgende keer ook om een gunst mag vragen. Dat is toch een redelijk sociaal voorstel van een kritische ouder die geen rekening houdt met de maatschappij, toch?

Steen, papier, schaar. Tja, wat moet ik er nu mee. Kritisch zijn heeft vele gevolgen. Soms word ik er wel eens helemaal gek van. Als ik sommige ouders zie dan bekruipt me wel eens het gevoel; kon ik dat ook maar. Kon ik maar eens een dag de boel de boel laten. Niet zo bewust zijn van en met alles. Gewoon denken, laat ze toch. Laat ze toch suiker uit een suikerzakje peuzelen, laat ze toch frietjes eten (en frikadellen) als ze daar zin in hebben, laat ze toch buitenspelen als ze eigenlijk naar bed moeten, laat ze toch computeren als hun tijd voorbij is, laat ze toch televisie kijken zolang ze daar zin in hebben, laat ze toch gewoon.

Maar ja, daar komt mijn eeuwige verantwoordelijkheidsgevoel weer om de hoek kijken. Ik wil graag twee goede en gezonde mensen opvoeden die later ook hun verantwoordelijkheid kunnen nemen, en die van deze plaats op de wereld misschien een nog betere plek kunnen maken. Ik wil hen leren dat er grenzen zijn en dat ze keuzes kunnen maken in het leven. Dat betekent voor mij dat ik veel investeer in de opvoeding van mijn kinderen. Daarmee is niet gezegd dat alle kinderen die anders opgevoed worden dit allemaal niet zullen kunnen. Iedereen heeft zijn eigen strategie. Het kost mij alleen zo nu en dan zo vreselijk veel energie, en dan verlang je wel eens naar iets anders. Maar gelukkig zijn die momenten ook weer snel voorbij en ben ik weer heel tevreden met de manier en de keuzes die ik maak voor wat betreft de opvoeding. Steen, papier, schaar. Het begint allemaal zo onschuldig.