In de vorige weerstand leek het me zinvol om de discussie eens aan te gaan over; Wat zijn kritische ouders? Deze keer een stuk van mij, als kritische ouder, over wat mij allemaal opvalt in het dagelijkse leven van al die honderden ouders die niet zo kritisch zijn.

Het heeft er vooral mee te maken dat wij, kritische ouders, steeds het verwijt krijgen onverantwoord bezig te zijn als het gaat over de gezondheid van onze kinderen. Ik ben het met dat verwijt absoluut niet eens. Ik ben namelijk zeer verantwoord bezig met de gezondheid van mijn/onze kinderen. Want naast het feit dat ze niet gevaccineerd zijn, (dat is, wat mij betreft, alleen gezondheidsbevorderlijk) houd ik me vooral bezig met: Hoe blijven mijn kinderen gezond?

Wat is verantwoordelijkheid eigenlijk? En wat is gezondheid eigenlijk? Volgens vele boeken is gezondheid; de afwezigheid van ziekte! Het lijkt me sterk dat je daar geen andere woorden voor kunt vinden. Voor de mensen van het RVP natuurlijk koren op de molen. Volgens mijn zakwoordenboek der geneeskunde is gezondheid: toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en maatschappelijk welbevinden Ook: toestand van aanpassing van het organisme aan zijn fysieke, sociale, mentale en microbiologische milieu, om hem in staat te stellen effectief te functioneren. Dat is een hele mond vol.

Wat ik eruit haal is dat het gaat om het individueel welbevinden, zowel lichamelijk, als geestelijk, als maatschappelijk. Maar als ik er als individu voor kies om mij op alle vlakken wel te bevinden, word ik maatschappelijk afgekeurd, want als het om vaccinaties gaat behoor je opeens rekening te houden met het welbevinden van een groep. Waar blijven we dan met de eigen verantwoordelijkheid? Snapt U het nog? In deze dagen heeft heel Nederland de mond vol over eigen verantwoordelijkheid. Vooral premier Balkenende lijkt geen genoeg te kunnen krijgen van deze uitspraak. Hij duidt er eens en te meer op dat mensen, door mee te doen, weer meer eigen verantwoordelijkheid krijgen. Tegelijkertijd komen er van alle kanten nieuwe vaccins boven drijven die alles behalve aanspraak doen op eigen verantwoordelijkheid. Voor elke kwaal is er een middel. Zo kunnen we onze kinderen beschermen tegen roken. Geweldig toch? Hoef je nergens meer over na te denken. Ik hoef niet te vertellen hoe slecht roken is, hij krijgt gewoon een spuitje. Hoe zit het dan met het maken van eigen keuzes en het nemen van eigen verantwoordlijkheden? Wat betekent dat woord verantwoordelijkheid eigenlijk?

Verantwoordelijkheid verwijst in elk geval naar aansprakelijkheden en het maken van keuzes. Dus je bent aan te spreken over je doen en laten. Hoe bewust zijn ouders zich over de aansprakelijkheid die ze hebben over hun kinderen. Op het moment dat je kind ter wereld komt voel je een enorme verantwoordelijkheid. Het kind is jarenlang volledig afhankelijk van de ouders en van de verantwoordelijkheid die zij (durven te) nemen. Vele ouders zijn geneigd om vele verantwoordelijkheden in handen te leggen van derden. En vragen ze zich dan ook af of die derden erover nagedacht hebben wat hun verantwoordelijkheid is? In vele gevallen is het, het niet willen dragen van verantwoordelijkheid en het niet maken van bewuste keuzes. Zo werd ik vorige week, tijdens mijn avondje sporten, weer eens geconfronteerd met een geval van niet willen horen. Mijn sportpartner bleek twee weken geleden vader te zijn geworden. En dat moet je mij natuurlijk nooit vertellen als je daarna niet onderworpen wil worden aan een vragenvuur.

Ik feliciteerde de man en vroeg ernaar af zij al nagedacht hadden over vaccinaties. Hij keek mij enigszins verbijsterd aan en zei: ?Moet je daar dan over nadenken, dat wijst zich toch  allemaal vanzelf??  Ik zei dat ik hem dan moest teleurstellen omdat er meer bij kwam kijken dan de gang naar het consultatiebureau en je spuitjes op te halen. Ik vroeg of hij nagedacht had of dat misschien voor zijn kind wel eens nadelige gevolgen kon hebben. Waarop hij letterlijk zei: Ooh maar daar wil ik helemaal niet over nadenken, dat wil ik helemaal niet weten.Dat bedoel ik nou. Wie neemt nu verantwoordelijkheid? Nee, het is een kwestie van de verantwoordelijkheid uit handen geven en het over laten aan de geleerden die het vast allemaal hebben uitgezocht.

Een ander voorbeeld kwam ik tegen binnen de voetbalclub van mijn oudste zoon (8). Ik sloeg met verbijstering gade hoe een jongetje uit het team bleek en vermoeid aankwam bij de poort van het voetbalveld. Moeder vertelde dat hij de hele nacht doodziek geweest was, koorts, braken en weinig slaap. Hij wilde perse die ochtend toch meedoen aan de wedstrijd. Moeder vertelde trots hoe ze hem opgelapt had met paracetamol en AA-drink (water drinken is uit, AA zit vol energie, lees suiker), en nu was hij helemaal fit om mee te doen. Ze had, voor het geval het zich mocht voordoen, nog wat extra paracetamol in haar tas gestopt. Morgen zou ze wel even een kuurtje halen bij de huisarts. Hoe verantwoordelijk is dit ouderlijk gedrag? Zieke kinderen horen thuis op de bank, of liever nog, in bed te liggen. Rust, in ieder geval een prikkelarme omgeving, is een van de belangrijkste onderdelen van beter worden, naar mijn idee. Om nog maar te zwijgen over het gebruik, te pas en te onpas, van paracetamol.

Nog en ander voorbeeld speelde zich vorig jaar af, tijdens de hele hype van de meningitis vaccinatie. Een ouder in de klas van mijn jongste zoontje (toen 4) vroeg mij om wat informatie rondom de vaccinatie. Ze had haar twijfels over de werkzaamheid en bescherming die het vaccin zou kunnen bieden en wilde zich verder informeren (heel verantwoordelijk). Een ouder die tussen ons in zat reageerde zeer fel. Ze sprak ons dus aan op de onverantwoordelijkheid van ons gedrag en vertelde dat wij niet wisten wat het was om een kind te hebben met hersenvliesontsteking. Haar kind had dat doorgemaakt en als wij dat ook hadden meegemaakt dan zouden we wel anders praten. En dat voor zon stom spuitje, we moesten ons niet zo aanstellen. Waar die mevrouw zich niet van bewust was, was dat haar eigen kind, die daar zat met koorts, hartstikke verkouden en huilerig vragend om mee naar huis te mogen, op dat moment een risico liep om opnieuw ziek te kunnen worden. Maar het was woensdag en moeder reageerde met: straks gaan we naar de dokter, je hebt maar een halve dag. Mama haalt zo meteen wat paracetamol en dan gaat het snel weer beter. Ondertussen liet ze het kind dus ziek achter tussen al die kinderen die allerlei bacterin en virussen (dus ook meningokokken) bij zich droegen en haar dus, juist nu, konden besmetten omdat de weerstand van haar kind beneden alle peil was.

Maar zou die moeder zich daar enige vraagtekens bij gesteld hebben? Ik denk het niet. Stel dat haar kind opnieuw besmet zou zijn geraakt. Wie zou daar dan verantwoordelijk voor zijn geweest? Ik wil niet beweren dat ik het allemaal goed doe hoor, met mijn jongens. Ik denk dat ik nog genoeg dingen zou kunnen verbeteren of veranderen. Maar ik probeer me in elk geval bewust te zijn van wat ik doe en hoe ik dingen doe. Ouders zijn zich zo weinig bewust van de gezondheidsbevorderende mogelijkheden en de ziekmakende factoren. En hoe komt dat? Ik denk omdat mensen dingen niet willen weten en omdat ons teveel uit handen genomen word door de overheid. Het probleem is alleen dat de mensen die dat wel doen, die zich wel verantwoordelijk voelen en dus ook kritisch zijn en vragen stellen, als onverantwoordelijk worden beschouwd. Hier zit ergens een vreemde kronkel!