Mijn God wat een week heb ik achter de rug, zo enerverend, zo mooi, zo heftig. Ik realiseer me bij het schrijven van deze column dat het ongelofelijk is wat een mens aan prikkels kan verwerken. Het begon met een zieke zoon. Al weken klaagt hij over buikpijn, niet te verklaren buikpijn. Vooral op het moment dat we wilde gaan eten, werd hij misselijk en kreeg hij pijn. Verder was er door de dag weinig te merken. Je denkt dan eerst dat het een periode zal zijn van verzet of iets dergelijks. Maar toen hij zelfs geen frietjes meer wilde eten, begon ik toch wel andere vermoedens te krijgen. Op dinsdag kreeg hij bij die buikpijn een virus dat hij had opgepikt op school. Daar was een kind ziek geweest die ook moest braken en lichte koorts kreeg. Maar bij onze zoon werkt dat vaak toch anders. Hij is een enorm open kind en pikt gemakkelijk signalen op van mensen om hem heen. Onrust en niet goed in hun vel zitten van die mensen zet hij voor zichzelf om in ziek zijn. Dat klinkt misschien niet heel helder, maar dat zal ik later uitleggen. Dat is in het verleden wel vaker gebleken. Daarover schreef ik al eens uitgebreid in een van eerste columns. In de tijd dat zijn vader en ik bezig waren met de twijfels over onze gezamenlijke toekomst, werd hij heel ziek. Hij was toen 4 jaar oud. Tien dagen lang wilde hij niet eten en alleen in bed liggen. Hij had een oor en blaasontsteking en hoge koorts. Homeopathische begeleiding deed niets met hem. Hij zag allerlei vreemde dingen over de muur kruipen en viel kilo?s af. Deze situatie was niet langer houdbaar en met veel pijn in ons hart moesten we overgaan tot het geven van antibiotica. De ontstekingen gingen niet weg en hij moest nu echt gaan verbeteren. Maar ook antibiotica deed niets met hem. Na drie dagen was er geen enkele verbetering te zien. Hij was echt ?depressief?. Hij zei ook dat hij niet beter wilde worden. Daar sta je dan als ouders. Wat nu? Een telefoontje aan de kinesioloog (die helaas net met vakantie was) was voldoende om hem de dag erna weer tot leven te laten komen. Zij vertelde ons meteen wat er aan de hand was. Ons kind was de grond onder zijn voeten kwijt. Hij voelde dat zijn papa en mama bezig waren hun levens een andere wending te geven. En hij wilde weten wat er aan de hand was. Wij hadden de kinderen tot dat moment niet betrokken in onze zorgen. Die avond vertelde ik onze zoon hoe de situatie ervoor stond. En dat hij zich geen zorgen moest maken, dat wij daar wel uit zouden komen. Dat wij ook niet wisten hoe, maar dat zijn plekje in ons hart voor altijd gegarandeerd zou zijn. Dat vertelde ik hem in zijn slaap. Bij mijn vraag of hij dit begreep ging hij rechtop zitten en zei zuchtend JA. Daarop draaide hij zich om en sliep voor het eerst weer een nacht door. ?s Morgens werd hij wakker en wilde weer naar beneden. Hij at een halve boterham en wilde tv kijken. Nou ben ik daar normaal niet zo voor, maar als je kind 10 dagen geen enkele prikkel heeft willen aangaan, dan ben je zelfs daar blij mee. Vanaf dat moment ging alles alleen maar de goede kant op. De antibiotica stopten we meteen. Het was zo duidelijk dat er iets heel anders aan de hand was, en hij dus ook iets heel anders nodig had. Duidelijkheid en inzicht!! 

Deze week had een klasgenootje van hem de hele nacht gebraakt. Toch was het kind ?s ochtends gewoon op school. Mijn zoon was daar heel verbaasd over. Dat kan toch niet als je de hele nacht ziek bent geweest, zei hij. De nacht daarop was hij ziek. Braken totdat het geel en groen zag. Het leek erop dat hij het ziek zijn van dit jongetje ging uitwerken. En deze bevestiging kreeg ik van onze kinesiologe. Daar vertelde mijn kind (nu 7 jaar) huilend hoe hij zag dat het kindje in zijn klas niet goed in zijn vel zat en dat hij hem moest helpen. De manier waarop hij dat duidelijk maakte was zo mooi. Ik zat daar als moeder helemaal in tranen, geshockeerd door zoveel liefde. Hij hoort ziet en voelt zoveel, en dat zo?n klein mensje dat aankan. Ik was zo trots op hem en op het feit dat ik zijn moeder mag zijn. Het enige dat hij daarin moet leren is dat hij het niet hoeft om te zetten in ziek zijn. Het gegeven dat hij al weken buikpijn had, had ook te maken met mij. En ook daarin kwam het stuk duidelijkheid geven aan de orde. Hij pikt altijd feilloos op waar ik mee bezig ben en daar ben ik me al zo bewust van. Maar blijkbaar wil hij mij nog zoveel leren. En daar ben ik hem dan weer heel dankbaar voor. Alleen moet hij er niet ziek voor hoeven worden. Daar moeten we de komende tijd maar eens aan werken samen. Toen we naar de auto liepen zei hij: Weet je, mijn buikpijn is helemaal weg! En hij zocht meteen in zijn tas naar een boterham.

?s Avonds behaalde hij zijn volgende felbegeerde sticker bij de zwemles. Hij zat al 8 maanden in het kleine bad en kon zijn evenwicht maar niet vinden in het water. Nu was het allemaal opeens gelukt. Tja, ik kijk daar dan toch anders naar dan vele ouders, denk ik. Ik vond het niet zo raar, hij had immers die ochtend ook heel wat evenwicht gevonden. Mooi hé?

Behalve deze prachtige beleving was er nog van alles aan de hand deze week. Zo mocht ik op mijn werk, aan mensen (vader, moeder en twee kinderen van 10 en 12 jaar) waar ik erg betrokken bij ben geraakt, voorlezen dat ze na 5 jaar wachten hun verblijfsvergunning hadden gekregen. Ze spreken een beetje Nederlands, maar lezen is vanzelfsprekend erg moeilijk. Dus hadden ze mij gebeld om hun te helpen. Met tranen in mijn ogen las ik wat er stond, vol ongeloof. Ik had er de afgelopen maanden erg veel energie in gestoken om alles eraan te doen, deze mensen in Nederland te kunnen laten blijven. Het duurde een tijdje voordat ze me echt geloofden. Het was zo?n mooi moment, zo vol liefde en dankbaarheid. Mensen, zo enorm beschadigd door hun verleden (en het wachten in Nederland), dit stukje geluk terug te kunnen geven is wel het mooiste dat je je kunt voorstellen. Ik voelde me zo rijk! We vierden even een klein feestje met zijn allen. Fantastisch!

Maar dat was nog lang niet alles. Ik werd een dag later gebeld door een vriendin die mij geëmotioneerd vertelde dat hun dochtertje(1) was opgenomen in het ziekenhuis. Een volledig gezond kind, niet gevaccineerd. Ze had al een paar dagen last van haar armpje en ze ging het steeds minder gebruiken. De huisarts wilde er toch voor de zekerheid een foto van laten maken, om een evt. breuk uit te sluiten. Op de foto was niets te zien. Dus ging zij ervan uit dat ze weer naar huis kon gaan. Maar daar staken de artsen een stokje voor. Ze maakten er opeens een spookscenario van en gingen uit van een bacteriële botontsteking. Daar zag de moeder geen enkele aanleiding voor en wilde naar huis met haar kind. Maar dat doe je niet zomaar als je eenmaal in het ziekenhuis bent. De artsen deden erg hun best hen te overtuigen van de risico?s als ze nu naar huis zouden gaan. Geef daar dan maar eens weerwoord aan als je wil praten vanuit je gevoel. Het is een scenario waar we allemaal bang voor zijn. Stel dat ze toch gelijk hebben?? Het gaat te ver om tot in detail te vertellen wat er allemaal gebeurde maar het was een hele emotionele gebeurtenis, en ik was erg betrokken. Hoe kun je zorgen dat je bij jezelf en je gevoel blijft en toch de overwegingen van een arts serieus blijft nemen? Het is een enorme strijd. Over het al dan niet geven van vaccinaties kun je een hele zwangerschap nadenken, maar in deze acute situaties krijg je (als je het niet vraagt) nog geen minuut om te beslissen. Durf de strijd maar te voeren, laat je niet ondersneeuwen door de macht van de specialisten! Vraag om de aandacht en het respect van die arts. Eis de tijd die je nodig hebt om na te kunnen denken en voelen. Anders gebeuren er dingen met je kind waarin je geen enkele keuze hebt gehad. Met veel respect heb ik gezien dat deze twee mensen daar verschrikkelijk in zijn geslaagd. Ze hebben zo gevochten voor dit stukje gehoord en gezien willen worden. En ik mocht dat op de voet volgen. Dat was een hele warme en enerverende ervaring. Ik ben hun ook heel dankbaar dat ik iets voor ze kon betekenen en heb er veel van geleerd. En het delen met jullie helpt misschien ook nog meer mensen in het geloven van hun kracht en gevoel. Het kindje is gezond en wel weer thuis, er was niets te vinden, zoals hun gevoel al had gezegd. En haar armpje word ieder uur weer mobieler.

Deze week met zeer weinig slaap, de heerlijke temperaturen, veel werk voor het kwartaalblad, een vergadering in Utrecht met het therapeutenteam van de NVKP en zulke emoties, sloot ik af door met mijn beste vriend en maatje een concert van Marco Borsato bij te wonen in Antwerpen. Daar vonden de tranen van de hele week opnieuw hun weg en had ik een geweldige avond. Nu leef ik in een soort roes en had ik de behoefte dit allemaal met jullie te delen. Ik ben verbijsterd door zoveel schoonheid van het leven.

Moniek