Als ouder heb je het beste met je kind voor. In Nederland houdt dat onder andere in dat je samen met je kind het consultatiebureau bezoekt, waar het gewogen, gemeten en gevaccineerd wordt. Het is een vanzelfsprekendheid. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De veronderstelde) voordelen van vaccineren wegen zo zwaar dat over de mogelijke nadelen en/of bijwerkingen niet gesproken wordt.Totdat je als ouder geconfronteerd wordt met een ziek kind. Een kind dat een "abnormale" reactie vertoont op wat hem net voor ziekte moest behoeden: vaccinatie. Dit overkwam de ouders van Chris *.
Chris werd in de lente van 1999 geboren na een voorspoedige zwangerschap en dito bevalling. De eerste zeven maanden ontwikkelde Chris zich volgens het boekje: hij brabbelde, draaide zich van zijn rug op zijn buik en sliep als een roos. Kortom, een tevreden ventje, papaïs en mamaïs trots. Na de 3e DKTP inenting veranderde dit vrolijke ventje in een snotterige, kuchende baby. Hij leek ook nergens meer zin in te hebben: zijn gebrabbel verstomde, hij rolde zich niet
meer om. Pogingen om Chris bij het omrollen te helpen werden door hem niet gewaardeerd. Hij wilde duidelijk met rust gelaten worden. Deze terugval in Chrisïontwikkeling en het feit dat hij maar verkouden bleef (2,5 maand) verontrustte zijn ouders ten zeerste. Moeder Jolanda raadpleegde zowel de huisarts als de consultatiebureau arts. Beiden wijtten de terugval aan de heftige verkoudheid. Chris moest zich daar eerst maar van herstellen. Geen reden tot zorgen. Jolanda en Peter* hadden toen nog geen notie van de reacties die een kind kan vertonen op een inenting. Vandaar dat Chris met elf maanden zijn 4e DKTP inenting kreeg. "Had ik toen maar geweten wat ik nu weet", merkte Jolanda tijdens ons gesprek op.En "die dag in mei zal ik nooit vergeten, die staat in mijn geheugen gegrift!". Die bewuste dag ondervond Chris in alle hevigheid de bijwerkingen van deze cocktail. Direct na de vaccinatie begon hij uit alle macht te huilen, te krijsen. In de daarop volgende uren (minimaal 1,5 uur) wist hij van geen ophouden. Uitgeput viel hij op een gegeven ogenblik bij zijn moeder op schoot in slaap. Tijdens het inslapen huilde en schokte hij. Na een zetpil tegen de koorts en mogelijke pijn konden zijn ouders hem eindelijk in zijn bedje leggen. Hij bleef schokken en heeft daarna erg lang geslapen. In de aaropvolgende 4 ? 5 dagen bleef Chris koorts houden. De volgende dag werd contact opgenomen met de huisarts die zich met Chris toestand geen raad wist. Hij verwees hem door naar de kinderarts. Ondanks de urgentie van de oorverwijzing duurde het nog drie weken eer Jolanda met haar zoon bij de
kinderarts terecht kon! Tijdens het consult bij de kinderarts werd Chris door de co-arts onderzocht. Toen Jolanda haar verhaal deed over Chrisï abnormale reactie op de 4e DKTP inenting, merkte de co-arts op dat hij het "vaccinatie schema niet uit zijn hoofd kende". Daarop verliet hij de behandelkamer om na enige tijd in het gezelschap van de kinderarts terug te keren. Zonder ook maar een blik op Chris te hebben geworpen, laat staan hem z?lf onderzocht te hebben zei de kinderarts zonder blikken of blozen:" In Nederland zijn geen redenen om niet te vaccineren". Daarmee was wat hem betreft de kous af. Zijn mening bevestigde hij in een brief aan zowel de huis- arts als de consultatiebureau arts. De consultatiebureau arts heeft in een gesprek met Jolanda toegegeven dat je "na vaccinatie een heel ander kind kan krijgen". Ook heeft hij conform zijn belofte melding gemaakt bij het RIVM, net als Jolanda zelf. Het RIVM hanteert de instelling dat ouders van kinderen waarvan bekend is dat ze een abnormale reactie hebben vertoond op een inenting terug gebeld moeten worden teneinde hen gerust te stellen. Het RIVM heeft echter haar eigen regels met de voeten getreden door Jolanda niet terug te bellen! Daarmee groeide haar ongerustheid. Ze heeft tenslotte zelf het RIVM gebeld, waar haar bevestigd werd dat de klacht geregistreed was ?n dat ze niet was terug gebeld. Ze was te verbouwereerd om ze van repliek te dienen. Maar Chris boft: zijn ouders en dan Jolanda in het bijzonder wisten hun angst in actie om te zetten. Ze begon te lezen over vaccineren en bezocht een homeophate. Ze plaatste een oproepje in een maandblad en kwam zo in contact met andere "ervaringsdeskundigen" en Tinus Smits. En zo kwam ook ik in contact met haar en mocht ik Chrisïverhaal vertellen.
En hoe gaat het nu met Chris?! Gelukkig steeds beter: zijn terugval in de ontwikkeling lijkt hij te hebben ingelopen. Hij is inmiddels onder behandeling van Tinus Smits. De schokjes zijn sinds kort weg dankzij een homeophatische kuur die hij volgt. Hij babbelt weer en probeert te lopen. In samenspraak met Tinus Smits is besloten dat hij geen inentingen meer zal krijgen. Maar slapen is geen succes: sinds de 4e DKTP is de klad in zijn dag- en nachtritme gekomen. ïs Middags wil hij vaak niet slapen, ïs avonds is hij erg actief. Hij wil niet alleen slapen en slaapt zodoende bij papa en mama. Dit is compleet tegenovergesteld aan de tevreden slaapkop die hij voor die tijd was. Wat voor Jolanda als een rode draad door het hele verhaal loopt, is het feit dat je als ouder niet serieus genomen wordt. Je maakt je ernstige zorgen over het welzijn van je kind, je bent bang, maar je lijkt nergens terecht te kunnen. Je ervaringen durf je niet met andere ouders te delen, laat staan dat je je uitlaat over het feit dat je kind niet verder zal worden gevaccineerd. De beslissing niet meer te enten brengt momenten van onzekerheid, twijfel en zelfs angst met zich mee die ze graag met anderen had gedeeld.
* Met het oog op de privacy van alle betrokkenen zijn de namen Chris, Jolanda en Peter gefingeerd.