Ik ben blij dat ik  van het bestuur de gelegenheid heb gekregen om iets over  mijn boek De zonen van Hippokrates te vertellen. Voor de  mensen die de recensie in ?t Prikje nog niet hebben  gelezen: het is geen doktersroman van voor onze jaartelling.  De subtitel luidt dan ook: gezondheid, ziekte, behandeling  en genezing in de reguliere geneeskunde en in de klassieke  homeopathie.

De Griek Hippokrates  was de beroemdste geneesheer uit de oude tijd en leefde zo'n  viereneenhalve eeuw voor Christus. Hij wordt als de vader  van alle geneesheren beschouwd, zowel van die in de  reguliere als in de alternatieve geneeskunde.

Voordat ik op de  inhoud inga, wil ik mezelf aan u voorstellen en iets  vertellen over hoe het boek is ontstaan. Ik ben geen arts en  geen homeopaat. Ik heb electronica gestudeerd aan de  Technische Universiteit in Delft, waarmee ik maar wil zeggen  dat het raar kan lopen in het leven.

Een jaar of 13  geleden kreeg ik klachten die niet verholpen konden worden  in de reguliere geneeskunde. Ik kwam bij een klassiek  homeopaat terecht die mij er wel vanaf hielp. Omdat ik nu  eenmaal wil weten waarom en hoe iets werkt, heb ik een  cursus van 1,5 jaar gevolgd om in acute situaties zelf  homeopathische middelen te kunnen inzetten. Daardoor heb ik  een bepaalde overtuiging op het gebied van gezondheid en  ziekte gekregen.

Het was juli 1993.  Op een avond zag ik op de TV een themaprogramma waarin een  medicus beweerde dat alternatieve geneeskunde gevaarlijk en  schadelijk is voor de volksgezondheid en waarbij de  reguliere geneeskunde als enig juiste behandelingsmethode  werd aangeprezen. Hij boorde alles wat niet-regulier was met  zo'n vanzelfsprekendheid de grond in, dat ik met een rood  aangelopen hoofd het programma heb uitgekeken. Die man had  kennelijk nog nooit met kritische blik naar zijn eigen  vakgebied gekeken. Ik besloot deze mijnheer een flinke brief  te schrijven en dat is dus volledig uit de hand gelopen.

Ik heb de klassieke  homeopathie naast de reguliere geneeskunde gezet. Maar om  dat een beetje aannemelijk te maken voor een fanatieke  medicus, heb je een hoop uit te leggen. Je moet de weg er  naar toe plaveien en waar kun je anders beginnen dan bij de  uitgangspunten van de reguliere geneeskunde. Wanneer je dan  de uitgangspunten van de alternatieve geneeskunde ernaast  zet, wordt het o zo duidelijk dat de reguliere arts de  patiënt eigenlijk maar voor de helft behandelt, nl.  alleen op het lichamelijke, zichtbare, meetbare vlak.  Terwijl de alternatieve genezer (in het algemeen) behalve  het lichaam ook de onstoffelijke ziel en de geest van de  mens bij de behandeling betrekt. U zult waarschijnlijk  denken dat de psychiater en psycholoog dat toch ook doen,  maar vergis u niet, ook zij zijn het erover eens dat de ziel  en de geest van de mens iets chemisch is dat in de hersenen  zit; iets wat je met een elektrisch stroompje of met  medicijnen kan besturen.

Volgens mij is het  nauwelijks vol te houden dat de mens alleen maar een  chemische fabriek is, die alleen maar uit mineralen bestaat.  Kunt u zich zo'n fabriek voorstellen? Je stopt bij iedereen  hetzelfde eten in en toch zijn we allemaal verschillend. De  één produceert prachtige schilderijen, maar  heeft twee linker handen; een ander kan alles maken wat hij  ziet, maar heeft totaal geen gevoel voor artistieke zaken;  en weer een ander bedenkt geniale theorieën over het  ontstaan van de aarde en de mensheid. Wel een ongelooflijke  vreemdsoortige chemische fabriek. Ja maar, zo zegt men, dat  zit ?m in de genen. Maar dat lost het probleem niet op.  Je hebt het dan alleen een naam gegeven. De vraag waarom  mensen zo van elkaar verschillen, heb je er echt niet mee  verklaard. Als wij werkelijk uitsluitend uit mineralen  zouden bestaan, waarom voldoen wij dan niet aan de wetten  die in de mineralenwereld gelden? Waarom kan een mens ziek  worden en doodgaan en een mineraal niet? Waarom ontbinden we  nu niet met z'n allen? Als wij zouden gehoorzamen aan die  wetten, dan zouden wij nu acuut tot ontbinding over moeten  gaan. Kennelijk zijn er in ons krachten aanwezig die  voorkomen dat we ontbinden. Zonder zweverig te worden, gaat  het boek uitgebreid in op wat die krachten met gezondheid en  ziekte te maken hebben. Ik kan u verzekeren dat u dat nog in  geen enkel ander boek bent tegen gekomen.

Als we dan iets  weten over gezondheid en ziekte, is de volgende stap  natuurlijk om te kijken hoe ziekten in de reguliere  geneeskunde en in de klassieke homeopathie worden behandeld  en voordat je het weet, ben je beland bij het inenten tegen  kinderziekten en in dit gezelschap moet ik daar natuurlijk  iets over zeggen.

Ik mag aannemen dat  de meesten van u zich wat ongelukkig voelen met het huidige  inentingsbeleid, met de vanzelfsprekendheid van het inenten.  Ik heb niet alleen geprobeerd om in het boek uw gevoelens  onder woorden te brengen, maar ook om argumenten aan te  voeren waarom kinderen soms doodziek worden van een inenting  of er soms blijvende schade van ondervinden.

Als je naar de  statistieken kijkt, is er geen twijfel mogelijk: Het  vaccineren is een zegen voor de mensheid. Kijkt u maar even  mee.

In het boek  Immunologie: Het menselijk afweersysteem is de volgende  tabel opgenomen.

Deze tabel laat de  daling van het aantal ziektegevallen zien, in de USA,  dankzij vaccinatie. Dat ziet er toch indrukwekkend uit.  Laten we even ingaan op de mazelen en dat in een grafiekje  zetten.

Wie schetst echter  mijn verbazing toen ik in Vaccinatie en Immunisatie ongeveer  dezelfde getallen tegenkwam, maar met een heel ander verhaal  erbij.

In 1958 in de  Verenigde Staten circa 800.000 gevallen van mazelen.

In 1962 was het  aantal gevallen gedaald tot 300.000.

In 1963 is men  gestart met het inenten. Vier jaar lang heeft men een vaccin  gebruikt (gedood mazelenvirus) dat daarna is afgeschaft,  omdat men constateerde dat het niet werkte (nu gebruikt men  een levend, afgezwakt virus).

In diezelfde periode  (1963-1967) daalde het aantal gevallen van mazelen met bijna  nog eens 300.000. Een daling (zonder het gebruik van een  werkzaam vaccin) van meer dan 99%.

Van die 99,84%  ?dankzij' het inenten, blijft dus minder dan 0,84%  over!

De afname heeft zich  gewoon doorgezet, ook na introductie van de inenting tegen  mazelen. Je kunt je dus afvragen waarom de afname die al 26  jaar aan de gang was zonder inenting, nu ineens na 1967  uitsluitend aan het inenten te danken zou zijn. Waarmee ik  maar wil zeggen dat zelfs die 0,84% nog twijfelachtig is.

Maar dit is nog niet  alles. Weer een ander boek What doctors don't tell you,  bleek het verhaal compleet te maken.

1983 blijkt dus  ?toevallig' net het jaar zijn waarin het aantal  gevallen van mazelen minimaal was, nl. die 1440. Want sinds  1983 is het aantal gevallen van mazelen in de Verenigde  Staten, ondanks het vaccineren, weer gestaag toegenomen tot  aan 27.672 gevallen in 1990, het laatste jaar dat hierover  statistieken beschikbaar waren.

Het plaatje is  compleet. Voor veel kinder- en infectieziekten blijken dit  soort grafieken er hetzefde uit te zien. Ze waren allemaal  al aan het afnemen, voordat de vaccinatie ertegen werd  ingevoerd. En over de toename ondanks vaccinatie en zelfs  door vaccinatie (zoals bij polio in Amerika), wordt niet  gesproken, tenzij men er echt niet onderuit komt (zoals bij  kinkhoest in Nederland).

Het publiek, de  overheid en de medische wereld zelf, worden door tabellen,  zoals in het eerste plaatje, volkomen verkeerd voorgelicht.  Want vergis u niet, ook artsen zelf zijn hier het  slachtoffer van. Het is tenslotte bemoedigend als je als  arts in vakliteratuur leest, dat de mensheid zoveel baat  heeft bij vaccinatie. Het stimuleert je om daar vooral mee  door te gaan.

Tot zover de  statistieken.

Hoe komt het nu dat  sommige kinderen zo ontzettend heftig kunnen reageren op een  inenting? Daartoe ga ik u het volgende plaatje laten zien.

U ziet water, twee  dijken met vee ertussen en een groep mensen. De waterkering  is te vergelijken met ons afweersysteem.

water -  bacterie/virus

waker - huid

slaper -  slijmvliezen

bloed - de mensen  die gewaarschuwd worden en actie ondernemen tegen het  dreigende gevaar

Het water stijgt: de  huid kan de ziekmakende indringer niet tegenhouden.De mensen worden  gewaarschuwd en nemen maatregelen.Het  water stijgt verder: de slijmvliezen zijn niet in staat de  ziekmakende indringer tegenhouden.

De mensen worden  gealarmeerd en het rampenplan wordt uitgevoerd. Komt het  water nu nog verder dan is men er klaar voor. Men heeft de  tijd gekregen om de noodzakelijke voorbereidingen te  treffen.

Laten we zeggen dat  een natuurlijke besmetting op deze manier verloopt. De  vergelijking gaat natuurlijk op veel punten mank, maar dat  doet er even niet toe.

Bij vaccinatie  overstroomt plotseling het gebied achter de slaper zonder  dat de mensen van te voren gewaarschuwd zijn. Er worden wel  maatregelen genomen die een beetje lijken op de maatregelen  bij een gewone overstroming, maar de zorgvuldigheid  ontbreekt en door het gebrek aan een goede voorbereiding is  de schade veel groter.

Vertaald kun je  zeggen dat de reactie van ons afweersysteem op een  natuurlijke besmetting een andere is dan die op een  onnatuurlijke, geforceerde besmetting t.g.v.  vaccinatie.

Conclusie is dat de  opgebouwde immuniteit t.g.v. een natuurlijke besmetting een  andere is dan die t.g.v. het inspuiten van een  vaccin.

 Vaccinatie  tegen mazelen beschermt je dus niet tegen mazelen, maar  tegen iets dat wellicht veel lijkt op mazelen. Dit verklaart  ook de constatering dat de kinderziekten soms gewoon komen  en gaan zonder zich iets van de inentingen ertegen aan te  trekken. De vaccins brengen natuurlijk wel degelijk iets  teweeg in ons lichaam; iets zeer onnatuurlijks.

Laten we eens kijken  naar iemand die op de natuurlijke manier ziek wordt. Door  leefomstandigheden, in de meest brede betekenis van het  woord (lichamelijke en geestelijke indrukken, lichamelijk en  geestelijk voedsel), ontwikkelt iemand een bepaalde  constitutie. De constitutie is de kwaliteit van het  afweersysteem en de zelfgenezingskracht op een bepaald  moment. Die constitutie kan inhouden dat we vatbaar zijn  voor ziekten, maar desondanks worden we niet overal ziek  van. We blijken alleen gevoelig voor één  bepaalde bacterie of virus, we zijn heel selectief vatbaar.  Een kind heeft bv. een mazelenconstitutie ontwikkeld. Een  bepaalde verstoring tijdens die constitutie (natuurlijke  besmetting, letsels, ongewone geestelijke belasting,  ongewoon voedsel), kan de druppel zijn die de emmer doet  overlopen. Het lichaam gaat noodgedwongen symptomen  produceren, die horen bij de constitutie van dat moment: de  mazelen.

Het kind heeft dus  niet de griep gekregen, omdat het buurmeisje de griep heeft,  maar het kind krijgt de wel de mazelen, omdat het in die  periode alleen vatbaar is voor de mazelen en niet voor  andere ziekten. In de praktijk liggende zaken wat complexer,  maar de tijd ontbreekt om daar dieper op in te gaan.

Indien een kind  ondervoed is, gebrek heeft aan bepaalde vitamines, een hele  slechte conditie heeft, kan het voorkomen dat een  kinderziekte niet gewoon doorlopen wordt, maar dat er zich  complicaties voordoen. Dat is een teken dat het  afweersysteem en de zelfgenezingskracht het niet alleen  aankunnen, ze zijn verzwakt door die bepaalde  levensomstandigheden en de ziekte krijgt een abnormaal  verloop.

Een vergelijkbare  situatie wordt opgeroepen als een kind ingeënt wordt  tegen mazelen, terwijl ze op dat moment een  mazelenconstitutie heeft. Het afweersysteem dat  supergevoelig is juist voor het mazelenvirus, krijgt nu het  mazelenvaccin voor de kiezen. Kunt u zich voorstellen wat er  gebeurt? Paniek van binnen.

Je zou het kunnen  vergelijken met het voorbeeld van die overstroming. Door die  mazelenconstitutie, waardoor het kind de ziekte a.h.w. al in  zich draagt, staat het kind al in een meter water en krijgt  door die inenting daar nu een metertje bovenop. In zo'n  situatie kan het kind zeer heftig reageren op dat vaccin,  met soms zeer ernstige symptomen. Abnormale ziektesymptomen  kunnen naar buiten komen, die veel lijken op de  complicaties, waarvan men beweert dat het vaccin het kind  ertegen zou moeten beschermen: hersenirritatie,  hersenvliesonsteking, enz. U heeft er vast wel eens over  gelezen. Tot zover de reacties op inentingen.

In het boek zult u  tevergeefs zoeken naar het antwoord op de vraag of u als  ouder uw kinderen wel of niet moet laten inenten. Dat  antwoord kan geen enkel boek of schrijver of wie dan ook,  geven. De verantwoordelijkheid van dat besluit hoort bij u  als ouder te liggen en niet bij de overheid, niet bij de  medicus en ook niet bij de zorgverzekeraar. Het boek kan  daarom alleen een rol spelen bij het verkrijgen van inzicht  en het vormen van een mening. Aan dat inzicht kunt u  autoriteit ontlenen. Daarna zult u als ouders zelf de moed  moeten verzamelen om die eigen autoriteit in strijd te  gooien.

Sylvia Ankum heeft  de uitspraak gedaan: "Eindelijk een boek dat de problemen  rond vaccinatie nu eens vanuit een brede basis aanpakt". Ze  heeft dat gezegd, omdat het bewust worden van het  twijfelachtige nut en de risico's van vaccinatie, niet  alleen ontstaat door de vele, soms schokkende, voorbeelden,  maar eigenlijk veel meer door de nieuwe manier waarop er in  het boek tegen gezondheid en ziekte wordt aangekeken.

U kunt in het boek  bv. lezen dat we helemaal niet ziek worden van virussen of  bacteriën (ondanks dat ik dat in het voorbeeld met die  dijken wel even heb aangenomen). Als dat namelijk wel zo zou  zijn, dan zouden we allemaal per definitie ziek worden als  we met ziekmakende micro-organismen in aanraking zouden  komen. Maar er zijn miljoenen ziekmakende bacteriën en  virussen in ons en om ons heen waar we toch niet ziek van  worden. Voordat we merkbaar ziek worden, zijn we door onze  specifieke contstitutie selectief vatbaar voor alleen die  ene ziekte. Wanneer we dan die ene ziekte krijgen, wanneer  we symptomen gaan produceren, dan pas verschijnt de bacterie  of virus die bij die ziekte hoort. Die selectieve  vatbaarheid is dus de ziekte. En die vatbaarheid is er veel  eerder dan die bacterie of virus. Die kleine beestjes zijn  dus niet de oorzaak, maar het gevolg van de ziekte. Het  bestrijden van de bacterie (met antibiotica) of virus  (waartegen geen enkel medicijn bestaat) en denken dat je dan  de ziekte hebt overwonnen, is daarom een illusie.

Na het doormaken van  een bepaalde (kinder)ziekte ben je van die vatbaarheid  ervoor af, je bent ervan genezen. Dus, iemand wordt door  omstandigheden steeds zieker en creëert daardoor een  selectieve vatbaarheid, maar het is nog niet merkbaar. Het  lichaam kan het intern nog allemaal bijregelen. Maar dan  wordt het te gortig, er moet genezen worden. Het lichaam  neemt maatregelen en produceert symptomen: het  genezingsproces is begonnen en wij zeggen dan dat je ziek  bent. Het is dus noodzakelijk is om af en toe eens ziek te  worden. Je bent dan namelijk bezig om ergens van te genezen.  Bovendien leren het afweersysteem en de zelfgenezingskracht  vechten en ze worden er sterker van.

De juiste genezende  behandeling bij (kinder)ziekten is er dus een die de  zelfgenezingskracht zo sterk maakt dat het lichaam zichzelf  kan genezen.

Een medicijn mag dus  helemaal niet genezen. Een medicijn zou alleen de  zelfgenezingskracht moeten stimuleren, zodat het het lichaam  zichzelf kan genezen en dat is nu precies wat er in de  (klassieke) homeopathie gebeurt, zonder overigens de andere  alternatieven tekort te willen doen. De klassieke  homeopathie wordt pas in het laatste deel van het boek  behandeld. Want eenmaal daar aangekomen, hoeft er helemaal  niet meer uitgelegd hoeft te worden waarom je  (kinder)ziekten, en in het algemeen ?symptomen',  homeopathisch zo goed kunt behandelen. De meest logische weg  er naar toe is dan al geplaveid. In het deel over  homeopathie kan er daarom uitgebreid aandacht worden  besteedt aan hoe het komt dat homeopathie werkt en wat er op  het energetische niveau gebeurt na het innemen van een  gepotentieerd geneesmiddel. Ook hiervan kan ik u verzekeren  dat u die beschrijving nog in geen enkel ander boek heeft  kunnen lezen.

Het boek bevat veel  uitleg en veel argumenten. U zou er anderen dus flink mee om  de oren kunnen slaan. Hoewel het boek er stevig genoeg voor  is en de overtuigingskracht van een klap ermee groot zal  zijn, is dat toch niet de bedoeling. Het blijkt dat  argumenten zelden iemand overtuigen op het gebied van het  gevoel. Iemand de juiste vragen stellen, heeft een veel  groter effect. Ik hoop daarom dat u na het lezen van het  boek nog voldoende vragen heeft waar u zelf mee aan de slag  kunt.

Gezien de soms  schokkende voorbeelden en de nieuwe inzichten, wens ik u  behalve veel leesplezier, ook veel verontwaardiging en  verbijstering toe. Het uiteindelijke doel is tenslotte een  mensvriendelijke geneeskunde en vooral de bewustwording hoe  en door wie we ons laten behandelen.

Ik dank u voor uw  aandacht