Mevrouw heeft ideeën die niet overeenkomen met de medische werkelijkheid

(Opgetekend: januari 2025)

Tijdens mijn zwangerschap werd er gezegd bij de verloskundige dat de 22 weken prik gehaald kon worden en volledig veilig zou zijn. Deze vaccinatie was tegen kinkhoest bij pasgeboren baby’s.

Het was nog redelijk nieuw in Nederland en ik zette er vraagtekens bij.

Maar, zo werd er gezegd, het werd al jaren gegeven in andere landen en ik kon het “gewoon halen”. Kinkhoest echter, zou zeer gevaarlijk zijn voor je pasgeboren baby en daarom had ik twee keuzes. Keuze 1: de baby moest al bij 2 maanden gevaccineerd worden, Keuze 2: de 22 weken prik halen en dan hoefde de baby “pas” bij 3 maanden de eerste inenting.

Mijn man had zich er niet echt over ingelezen en we wisten ook nog niet van het bestaan van websites die de andere kant van vaccinaties toelichten. Ik moest tóen de keuze maken.

Na lang twijfelen (ik was inmiddels als 27 weken zwanger), dacht ik dat ik het maar moest doen. Ik wilde het natuurlijk niet op mijn geweten hebben dat ons kindje straks kinkhoest zou krijgen. Ik dacht dat ik het ook maar moest doen omdat de baby dan pas bij 3 maanden een eerste inenting hoefde en het via mij ging. Ik dacht: dan gaat het via mij en de placenta alvorens het bij de baby komt en dan zal het minder schadelijk zijn voor de baby.

Na de vaccinatie in mijn rechterarm, kreeg ik binnen enkele dagen last van mijn handen en voeten. Bij mijn handen voelde het alsof ik last had van mijn spieren, het voelde als trekken aan de bovenkant van mijn handen. Bij mijn voeten begon het bij mijn hielen en trok het steeds verder door naar mijn voorvoet. In de dagen erna werd het steeds erger en erger en ging ik naar de huisarts. De huisarts wist niet wat het was, maar zei dat het door de zwangerschap kon komen. Dat ik een vaccinatie had gehaald werd niet meegenomen. In de weken erna werd het alleen maar erger bij mijn voeten en werd het zelfs zo erg dat ik huilend onder de douche zat. Mijn voeten waren inmiddels erg rood, dik en paars geworden. Mijn man en ik probeerden van alles om het te verlichten, zoals steunkousen en naar de podotherapeut. Rollen met flessen met ijs erin... het leek allemaal niets uit te maken en ik kon niks meer verdragen. Ik kon ook (bijna) niet meer lopen. Op mijn voeten staan of lopen deed enorm veel pijn.

Toch werd ik nog steeds geacht om elke keer naar de verloskundige te komen, deze zat op de tweede verdieping. Dit werd steeds een moeilijkere opgave voor mij. Ze hadden geen idee hoe erg het was en kenden deze klachten ook niet. Dat was denk ik ook de reden dat ze mij, voor mijn gevoel, niet goed genoeg konden ondersteunen. Ik voelde me niet serieus genomen. Ik ben ook niet iemand die genoeg laat merken hoeveel pijn ik heb, want ik “klap” naar binnen en ik word juist stil om het vol te kunnen houden en door te zetten.

Bij 37 weken gaf ik aan dat ik het echt niet meer vol kon houden, maar omdat de baby nog te klein was konden ze niks betekenen. Ik kon natuurlijk ook geen pijnstilling nemen buiten paracetamol. Paracetamol deed helemaal niks voor de pijn.

De pijn werd inmiddels felle zenuwpijn in beide voeten en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik kon alleen maar zitten in een stoel met mijn voeten op een kruk en de tijd proberen door te komen. Slapen lukte amper vanwege de pijn en ik was uitgeput. Ik kon alleen in de ochtend met veel pijn en moeite naar beneden lopen en in de avond weer naar boven. Mijn man moest overal bij helpen.

Uiteindelijk mocht ik, na aandringen, bij 38 weken naar het ziekenhuis voor onderzoek. Daar werd er wel geluisterd en gaven ze aan dat ik bij 39 weken ingeleid mocht worden. Dat was voor mij in ieder geval een vooruitzicht. Maar ook een teleurstelling, want ik wilde thuis bevallen in een bevalbad.

Helaas ging de inleiding ook totaal niet zoals gehoopt en ging er veel mis. Dit kwam o.a. doordat de oxytocine (weeënopwekkers) veel te hoog werden gezet. Ik zal er verder niet over uitweiden, maar alles wat ik niet wilde, gebeurde wel tijdens de bevalling en wat ik wel graag wilde gebeurde niet. Ook dat werd dus een traumatische bevalling, zowel voor mij als voor mijn dochter en man.

Ik had niet alleen lichamelijke klachten, maar ook mentale klachten en PTSS. Ik kan maar slecht tegen prikkels en het is allemaal snel te veel.

Na de bevalling was de pijn nog steeds niet over en kon ik nog steeds niet lopen. Ik kon vrijwel niks doen met onze pasgeboren baby. Ik zat in een stoel met mijn voeten op een kruk en moest de hele dag verzorgd worden. Dit was niet hoe we het van tevoren gezien hadden.

Ik werd naar allerlei specialisten gestuurd, naar verschillende orthopeden, de reumatoloog, neuroloog enz. Maar helaas, niemand kon aangeven waar het door was gekomen en wat het precies was en het ergste: ze wisten niet wat we ertegen konden doen. De orthopeed zei toen dat ik PTSS had aan mijn voeten omdat ik helemaal niks kon verdragen. We vonden dat toen vreemd, maar achteraf denken we dat hij gelijk had

Ik werd naar de Pijnpoli in het Erasmus gestuurd en ook hier wisten ze niet wat het was en wat eraan gedaan kon worden. Ik probeerde heel voorzichtig te vragen of het een link zou hebben met de vaccinatie, maar de arts zei direct: “nee, daar kan het niet door komen”. Toen ik vroeg: “moet het niet onderzocht worden? Ik heb binnen een aantal dagen na de vaccinatie klachten gekregen.” Zei hij: “nee, want het kan daar niet door komen”. Ik moest maar naar de fysio gaan was het advies. Ik kreeg later mijn dossier en daarin stond: “mevrouw heeft ideeën die niet overeenkomen met de medische werkelijkheid”. Dan sta je wel even te kijken… 

Het vervelende van het hele verhaal is dat ik ook, doordat ik geen diagnose kreeg voor mijn klachten, volgens de arbo “geen ziekte” had. Want het moet medisch onderbouwd worden. Hierdoor werd er toch van alles van mij gevraagd van mijn werk en moest ik later nóg een heel groot medisch onderzoek laten doen door een externe partij. Dit kostte mijn werkgever een flink bedrag en er kwam wederom vrij weinig uit… 

Ik ben zelf hulp gaan zoeken en ik kreeg uiteindelijk EMDR voor de trauma’s die ik heb opgelopen. Mijn werk als ambulant hulpverlener kon ik niet meer uitvoeren en nog steeds niet.

Na veel verschillende hulpverleners uit de alternatieve geneeskunde te hebben bezocht en hier wel door geholpen te zijn, begon ik weer wat te herstellen.

Nu, bijna 4,5 jaar later, kan ik weer een beetje lopen en kan ik met de fiets naar de supermarkt. Ik kan niet te lang lopen of staan en ik heb nog steeds mentale klachten (vooral veel last van prikkels).

Achteraf heb ik spijt dat ik deze 22-weken prik gehaald heb bij 27 weken zwangerschap. Ik zou het dan ook niemand aanraden om deze wel te nemen. Het gaat niet bij veel vrouwen mis, maar het is bij mij wel erg fout gegaan. Ze geven aan dat het geheel veilig is en uitgebreid is getest, maar bij mij is gebleken dat het niet geheel veilig is. Ook wilden ze het niet onderzoeken toen het mis ging. Zo kun je ook niet goed weten wat de gevolgen ervan zijn (ook niet op langere termijn).

Voor mijn dochter is het ook erg mis gegaan en zij heeft ook veel last gehad van de gevolgen ervan.

Gelukkig voor ons was er de “alternatieve” geneeskunde. Zij hebben mij wél goed kunnen helpen en mijn dochter ook. Het heeft mij ook op een heel ander pad gezet en mijn kijk op de wereld veranderd.

Note NVKP

Sinds 16 december 2019 is men in Nederland gestart met het vaccineren van zwangeren.

Let op: In 2011 heeft het Center for Disease Control (CDC) het besluit genomen om zwangere vrouwen in de USA het kinkhoestvaccin aan te bieden. Het vaccin is door de U.S. Food and Drug Administration (FDA) geclassificeerd als een klasse C-medicijn!

De definitie van een klasse C-medicijnæ
Reproductieonderzoeken bij dieren hebben een NADELIG EFFECT OP DE FOETUS aangetoond en er zijn geen adequate en goed gecontroleerde studies bij de mens, maar mogelijke voordelen kunnen het gebruik van het geneesmiddel bij zwangere vrouwen rechtvaardigen, ondanks mogelijke risico's.

Vaccin adverse event reporting system (USA) werd doorzocht op meldingen van bijwerkingen van zwangere vrouwen na toediening van het kinkhoestvaccinæ.
Er waren 132 meldingen (Januari 2005 - Juni 2010).  De meest voorkomende zwangerschaps-specifieke AE was spontane abortus in 22 (16,7%) rapporten... Eén rapport met een belangrijke aangeboren afwijking (gastroschisis) werd geïdentificeerd.

Lees de ‘Reactieæ van de NVKP op het kinkhoestvaccin voor zwangeren’, die naar verloskundigen is gezonden.
 

Leestip: Zijstapdossier - rhesusfactor, oxytocine, vitamine K, hielprik