“Ja, ik heb hier een bezorgde moeder…”

“Ja, ik heb hier een bezorgde moeder…”

In 2005 werden wij ouders van onze prachtige zoon Jesse. Ik ben in het ziekenhuis bevallen en direct na de bevalling kreeg hij een vitamine K injectie toegediend. Er werd ons verteld dat dit nodig was omdat het een zware bevalling was geweest.
De volgende dag mochten we naar huis en kon het genieten beginnen. Dat viel niet altijd mee…
De eerste 6 weken heeft Jesse namelijk heel veel gehuild. Uit wanhoop zijn we uiteindelijk met hem naar een osteopaat gegaan. Gelukkig kon de osteopaat hem helpen waardoor het vele huilen is gestopt.

In die tijd deed ik braaf mee met het rijksvaccinatieprogramma, gewoon omdat iedereen dat deed, ik wist niet beter. Op een dag zag ik op tv een item bij EenVandaag. De Inspectie voor Gezondheidszorg ging langs bij het Nederlands Vaccinatie Instituut, de plaats waar onder andere de DTP-spuit voor kinderen wordt gemaakt, ze troffen “schimmels in de hoeken, smerige apparatuur en te weinig gekwalificeerd personeel. Niet iets wat je verwacht in een laboratorium. En zeker niet als in dit lab, de vaccinaties voor onze baby's worden gemaakt.”
Er bleek daar dus veel mis te gaan op het gebied van hygiëne en vervuilde vaccins. De inspectie voor gezondheidszorg schreef daar vervolgens een vernietigend rapport over. Ik schrok daar enorm van!

Toen ik de eerstvolgende keer met Jesse bij de Wijk op controle kwam en het prikmoment voor de BMR en Meningokokken C vaccinatie zou plaatsvinden, wilde ik het hierover hebben, ik had vragen…
Hoe weten we zeker dat deze vaccins niet vervuild zijn?
Wat zijn de risico’s en kansen dat er iets misgaat?
Maar de arts die ik sprak begon nog net niet te schreeuwen tegen mij en zei:
“Als je niet wilt vaccineren dan zijn daar risico’s aan verbonden, als er iets gebeurt met je kind heb je dit helemaal aan jezelf te wijten”.
Ik was verbijsterd door deze reactie! Ik had toch hele terechte vragen en zorgen?
Ik was dan ook helemaal overdonderd en heb daardoor niet verder doorgevraagd.
Jesse kreeg zijn prikken en we gingen terug naar huis….

Zoals we wel vaker deden, gingen we later op de dag samen naar de kinderboerderij. Jesse zat in de buggy en was ineens heel afwezig, bijna apathisch, ik kreeg op dat moment geen contact meer met hem.
Als jonge moeder zonder ervaring weet je niet wat je moet denken, wellicht was Jesse moe van de innoverende dag?  Gelukkig knapte Jesse vrij snel weer op, ik heb het toen los gelaten, opgelucht dat alles weer oké leek te zijn.
Echter, al vrij snel naar de prikken begon het mij op te vallen dat Jesse vaker uit zijn doen was.
Hij greep vaker naar zijn oortjes, was regelmatig hangerig of juist onrustig.
Op een dag werd Jesse opeens erg ziek, hij kreeg af en aan hoge koorts tot aan de 41° en had een rood en pijnlijk oor. De volgende dag leek het erop dat het weer beter ging met Jesse. De ronduit agressieve houding bij de Wijk tijdens het prikmoment bleef echter ook steeds in mijn gedachten rondspoken. Ik kreeg steeds meer vragen en ben langzaamaan mijn eigen onderzoek gestart.

Vrijdag 2 februari 2007, ik weet het nog als de dag van gisteren. Wij hadden zelf een afspraak die dag en hadden Jesse even naar opa en oma gebracht. Oma is normaal niet zo gauw bezorgd maar die dag belde ze op dat we direct terug moesten komen. De koorts was weer teruggekomen en het ging helemaal niet goed met Jesse. Toen wij bij hem kwamen had hij hoge koorts en lag hij er apathisch bij. Wij zijn nog diezelfde dag bij de weekendarts geweest. De weekendarts wilde liever nog geen antibiotica geven (waar ik eigenlijk zelf ook geen fan van ben) en we werden weer naar huis gestuurd. Omdat het maandag nog steeds niet goed ging met Jesse zijn we weer naar de huisarts gegaan, deze keer besloot de arts dan toch antibiotica voor te schrijven. Jesse kon de antibiotica helaas niet binnen houden en ging steeds verder achteruit. De volgende dag verbeterde zijn toestand nog steeds niet en zijn we ’s avonds weer naar de huisarts gegaan. Deze huisarts probeerde ons gerust te stellen met de opmerking: “Die jongen heeft gewoon wat liefde nodig”.

De middag erna, woensdag 07 februari, viel Jesse flauw in de armen van zijn vader. Nu was de maat vol! We gingen direct weer naar de huisarts en zouden ons niet laten afschepen. Aangekomen bij de huisartsenpraktijk tilde we Jesse uit de auto, de frisse lucht deed hem goed, Jesse kwam weer bij.
Ik had het gevoel dat de huisarts hierdoor twijfelde aan ons verhaal, maar wij vonden het flauwvallen zo beangstigend en eisten dat we direct naar het ziekenhuis door mochten.
Ik herinner me nog goed dat de huisarts tijdens het telefoongesprek met Spoed Eisende Hulp heel laconiek zei: “Ja, ik heb hier een bezorgde moeder…”

Toen we in het ziekenhuis aankwamen viel Jesse weer flauw, hij lag als een lappenpop in zijn vaders armen. Gelukkig namen ze ons in het ziekenhuis wel serieus en werd hij direct onderzocht. De arts keek naar hem en zei ons al meteen dat hij opgenomen zou worden. Ook vroeg hij: “Staan zijn oren altijd zo?” Ik vond dat toen zo’n rare vraag maar later begreep ik waarom hij die vraag stelde. Jesse bleek namelijk een middenoorinfectie te hebben wat zich had ontwikkeld tot een acute mastoïditis (ontsteking op het bot). Hierdoor kan blijkbaar de stand van de oren veranderen. Hij werd direct geopereerd en de KNO-arts zei dat ze nog nooit zo veel rotzooi uit een oortje had zien komen. De ontsteking was zich al door het bot heen aan het vreten. Sterker nog, als we 2 dagen langer hadden gewacht was de ontsteking bij zijn hersenvlies gekomen en had hij ernstige hersenbeschadiging kunnen oplopen of waren we misschien onze zoon zelfs wel kwijtgeraakt…

Toevallig lag er naast Jesse op de afdeling een ander kindje met dezelfde aandoening. Bij dat kindje was het oortje al bijna helemaal weggevreten…
Jesse mocht naar een kleine week gelukkig weer mee naar huis, we moesten nog wel een paar keer met hem op controle in het ziekenhuis. Jesse herstelde thuis gelukkig weer goed. Al met al is het echt een hele heftige periode voor ons geweest, die we heel lang nauwelijks konden bevatten.

Uiteindelijk kwam ik in mijn verdere zoektocht naar antwoorden steeds meer en meer verhalen tegen van andere ouders die voor mij heel herkenbaar waren. Vooral over het verschil in contact krijgen, alertheid, apathisch zijn, flauwvallen en problemen met de oren.

Na het kijken van de reportage bij BNN VARA over het thema: Vaccineren: wel of niet, waarin de bezorgde kritische ouders, Joris Baas, Flory Gout en Door Frankema (Vaccinvrij) deelnamen aan het gesprek, besefte ik me, er is gewoon een optie! Vaccineren is een keuze, geen verplichting.

Ik weet inmiddels wat de risico’s van vaccineren zijn. We hebben onze zoon nog en hebben daarom nog relatief geluk gehad. Onze Jesse doet het goed nu en is een mooie jonge man geworden. Maar met de kennis van nu hadden wij hem nooit laten vaccineren. Vaccineren doet iets met het immuunsysteem en doet meer kwaad dan goed. In de media worden we massaal bang gemaakt voor ziektes die we misschien zouden kunnen krijgen maar er is geen ruimte voor de ervaringsverhalen van mensen met vaccinatieschade, daarom deel ik ons verhaal.

Mama van Jesse  - 25 april 2024

Meer ervaringen: