Epilepsie uit het niets

Op 11 juni 1969 werd mijn zoon Jeroen geboren. Hij was een gezond jongetje van 7 pond.
Mijn homeopathische huisarts nam zelf de begeleiding op zich, zodat ik niet naar het door mij verafschuwde consultatiebureau hoefde, waar ik met mijn oudste kind ervaring had opgedaan. De bemoeizuchtige manier van handelen die de onzekerheid van jonge moeders in de hand werkt, is bij mij heel slecht gevallen destijds, dus was ik blij dat dit mij bespaard zou blijven.

De huisarts had een eigen schema van vaccineren, want vond dat dit op te jonge leeftijd plaatsvond. Nu heb ik er geen idee meer van hoe het zat met het Rijksprogramma dat toen nog niet veel om het lijf had. Er was nog slechts sprake van Pokken en van DKTP en wanneer de eerste prik werd toegediend weet ik niet precies meer. Mijn huisarts begon als ik mij goed herinner met de DKTP-vaccinatie met 6 maanden en de volgende werd dan met 9 maanden toegediend. Het staat mij bij dat er dan nog 1 zou volgen met 14 maanden maar zover is het nooit gekomen.

Tegen Pokken werd als eerste geprikt en ik zie nog dat piepkleine voetje voor me, waar de behandeling op plaatsvond, om lelijke littekens aan het zicht te onttrekken. Ik gok dat Jeroen bij deze vaccinatie niet ouder dan 3 maanden was. Ik stond erbij en ik wilde eigenlijk niets liever dan de dokter wegsturen, omdat ik het niet kon aanzien en het gevoel had dat ik mijn baby liet mishandelen en ik daar verantwoordelijk voor was. Toch liet ik het met kromme tenen en knikkende knieën gewoon gebeuren, omdat het nou eenmaal moest om je kind te beschermen tegen een vreselijke ziekte.

Na de vaccinatie heeft Jeroen uren gekrijst en ontwikkelde koorts die dagen aanhield.
De huisarts had mij echter al voorbereid op het eventuele optreden van koorts en een paar dagen van hangerigheid, maar toch kreeg ik een knagend schuldgevoel en was blij toen het weer voorbij was. Zelf probeerde ik het gevoel van schuld onmiddellijk te onderdrukken met de reprimande naar mezelf toe dat ik mij niet meer zo moest aanstellen omdat het toch immers om een goede zaak ging.

Toen kwam de eerste DKTP-prik. Je kind zou toch maar 1 van die ziektes krijgen.
Gelukkig kon dat voorkomen worden. Het zien van de spuit met inhoud in relatie tot dat kleine lijfje en de ervaring van de malaise na de pokkenprik gaven mij weer een zeer onaangenaam angstig gevoel, maar ik mocht mij van mijzelf niet aanstellen, dus moest ik even flink zijn. Nou, daar kwam snel een einde aan. Jeroen begon te krijsen en hield daar niet meer mee op. De plek waar de naald in was gegaan werd dik en rood en er was weer koorts, maar dat krijsen (hersenhuilen) bracht ik niet in verband met de prik.

Nachten liep ik met hem op en vriendinnen deden hem om mij wat rust te gunnen overdag in de kinderwagen in de hoop dat buiten rond rijden het huilen zou stoppen, maar dat gebeurde niet. Hoe lang het heeft geduurd ben ik vergeten, maar het lijkt een eeuwigheid.

Toen kwam de tweede DKTP-prik. Omdat ik het huilen er niet mee in verband had gebracht was er alleen het schuldige gevoel dat ik het kindje vrijwillig doch noodzakelijk pijn liet doen. Ik was voorbereid op koorts en malaise, maar niet op wat er toen gebeurde.

Ergens in de namiddag is de prik gezet. Toen ik Jeroen voor zijn laatste voeding, hij kreeg met 9 maanden nog een voeding voor de nacht, uit zijn bedje wilde halen, zat er geen leven meer in het mannetje. Zijn ogen waren weggedraaid, het was blauw om zijn mondje en hij reageerde helemaal nergens op. Dezelfde huisarts die hem had geprikt bracht hem zelf in zijn auto naar het ziekenhuis, nadat hij mij een valium injectie had toegediend, omdat ik volstrekt in paniek was.

Over de DKTP-prik werd niet gesproken, niet door mij, niet door hem en niet door de artsen in het ziekenhuis. Daar hield men het op griep als eventuele oorzaak en dan met name de bijkomende koorts, dus was het een zware koortsstuip. Hij bleef 14 dagen in het ziekenhuis en ik ben niets wijzer geworden in die tijd.

Elke dag ging ik vele uren naar ziekenhuis, want mijn mannetje lag daar maar alleen. Op dag 14 werd ik met hem in een taxi gezet voor het laten maken van een EEG en met de mededeling dat ik hem daarna mee kon nemen naar huis. De uitslag bleek in orde, dus eind goed al goed zou je denken. Toch was dat niet zo, maar het zou jaren duren voor ik daarachter kwam. Het zou ook nog jaren duren voordat ik besefte dat de huisarts nooit meer is gekomen met de laatste DKTP-prik die hij met 14 maanden zou hebben ‘moeten’ krijgen.

Jeroen ontwikkelde zich tot een onmogelijk drukke jongen. Nu zou daar het label ADHD zijn opgeplakt, maar dat bestond nog niet. In de eerste klas van de toen nog lagere school, toen hij lezen en schrijven leerde, viel het op, dat hij bij het schrijven soms woorden niet geheel opschreef, maar daarvoor in de plaats een streepje op papier kwam. Het bleek toen dat hij te lijden had onder lichte absences. Vervelend, maar overkomelijk. Je zou zeggen eind goed al goed.

Maar helaas gebeurde het volgende: toen Jeroen 12 jaar was, liep hij met onze kat Dorus in zijn armen, buiten achter ons huis, toen er een vreemde kat verscheen en Dorus van schrik en om zich los te worstelen Jeroens linkerarm helemaal tot hevig bloedens toe open krabde.
Ik was erbij zag die kapotte arm en liep meteen met hem naar de overkant waar mijn huisarts (niet meer de homeopaat, maar een reguliere arts) zat, omdat ik vreesde dat er wat gehecht moest worden.
Dat was niet nodig en de arm werd schoongemaakt, ontsmet en verbonden. Volgens de arts was een tetanusinjectie noodzakelijk. Ik was nog volledig in het prikgeloof, dus ging akkoord. De naald zat nog in Jeroens arm terwijl hij out ging. Ik weet het aan de stress. Niet dus.

De volgende dag had Jeroen zijn eerste grote epileptisch aanval. Dit was het begin van bezoek aan neurologen, het ene medicijn na het andere, hele reeksen alternatieve behandelaars, diëten enzovoorts. Niets hielp. Jeroen ging van het gymnasium naar havo, kreeg allerlei bijwerkingen en de ene aanval na de na de andere. Hij lag aanhoudend op straat, waar mensen gewoon over hem heen stapten of een ambulance lieten komen. Hij heeft een zware jeugd gehad: werd gemeden door klasgenoten, mocht niet meedoen op de hockeyclub en nog veel meer leed. Gelukkig was hij een sterk kind, een enorme doorzetter en heeft het uiteindelijk toch gepresteerd om een Hts-diploma in weg- en waterbouwkunde te halen. Over mijzelf wil ik alleen kwijt dat het heel zwaar was. Traumatisch.

Jeroen werd 27 en omdat geen enkel medicijn iets deed en alle experimentele ook al aan de beurt waren geweest, is na heel veel onderzoek besloten als laatste redmiddel een operatieve ingreep te doen. Hierbij werd gedurende een 8-urige operatie bij kennis, want het spraakcentrum mocht niet geraakt worden, het grootste deel van zijn linker slaapkwab verwijderd. De operatie is geslaagd, maar de herstelperiode was geen pretje. Daar is ook weer een heel verhaal over te schrijven.

Alhoewel er geen sprake meer zou zijn van medicatie kwam er na een jaar of 3 toch nog een enorme aanval, die veroorzaakt zou zijn door littekenweefsel. Nu volstaat een minieme dosis medicatie om volkomen aanvalsvrij te leven en is autorijden ook veilig. Dus eind goed al goed.

Het heeft jaren geduurd voordat ik het gebeuren in verband bracht met vaccinaties. Pas met de opkomst van internet kwam ik bij toeval op de materie terecht en sindsdien heb ik alles gelezen wat ik maar kon vinden en viel het kwartje met een klap.

Toen is mij ook duidelijk geworden dat mijn oudste er eigenlijk ook niet ongeschonden vanaf is gekomen. Die kreeg na zijn prikken op het consultatiebureau ook koorts en malaise, maar dat resulteerde in de oorontstekingen en eeuwige verkoudheden. Hij kreeg de ene na de ander antibioticakuur en uiteindelijk werden zijn keel- en neusamandelen verwijderd toen hij 3 was. Ik herinner mij dat veel kinderen in de flat waar wij toen woonden, oorklachten en vaak ook buisjes in hun oren hadden.
Mijn "eind goed al goed" is eigenlijk niet terecht.

Jeroen is voor vaccineren en gelooft niet dat zijn epilepsie door vaccinatie is veroorzaakt.

Hij heeft zijn zoon gewoon laten prikken en tot mijn ontzetting zag ik dat hij ook schade heeft opgelopen. Hij kreeg het etiket ADD een rugzak en Ritalin en dat alles onder aanvoering van school. Bovendien moest hij al blijven zitten toen hij 4 was omdat hij geen Cito-toets wilde maken, maar liever ging spelen.

De Ritalin is er niet ingekomen, want daar ben ik persoonlijk voor gaan liggen. Gelukkig is het kleinkind er overheen gegroeid en het is helemaal goed met hem, althans voor zover ik weet, want ik ben door vader en zoon gecanceld omdat ik niet meeging in de Covid. Kleinzoon (20) is geprikt en of mijn zoon dat ook heeft laten doen weet ik niet, maar ik vrees het ergste.

Altijd de beste verstandhouding gehad, ik heb hier zelfs onlangs een kaart aan de muur geprikt waarin hij schreef dat we de liefste mensen ter wereld zijn.

Dan word je gecanceld omdat je de maatregelen en de Covid-prikken veroordeelt.

Ik heb wel laten weten dat ik onverminderd van ze houd en dat de deur altijd open staat met mij in de opening met open armen. Maar helaas lijkt het eind niet in zicht.

Moeder van Jeroen

Aanvullende informatie

Groter risico op koortsstuipen na vaccinatie
{...} "Er zal altijd enige twijfel blijven bestaan over de "absolute" veiligheid van vaccins voor kinderen, met name DTP (acellulaire of hele cel) en BMR."{...}
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC320893/

Nationaal Epilepsie Fonds: Zijn er risico’s of bijwerkingen bij inentingen?
Bij de DKTP- en BMR-vaccinaties kunnen na de inentingen naast de koorts soms kortdurende koortsstuipen of bij aanleg voor epilepsie (SOMS EERSTE) epileptische aanvallen optreden!
Dit wordt toegeschreven aan:
• de stof tegen kinkhoest in de DKTP-vaccinatie;
• de stof tegen mazelen in de BMR-vaccinatie.
Bron: Nationaal Epilepsie Fonds. https://www.nvkp.nl/fileadmin/nvkp/pdf/Epilepsie-inentingen-kinderen.pdf