Een nachtmerrie begon na de eerste vaccinatie

Al een paar jaar denk ik dat ik de NVKP wil mailen, ik heb er alleen nooit de tijd voor willen nemen, omdat het zo confronterend en pijnlijk is. Al een paar dagen voel ik nu echt de noodzaak om mijn verhaal te vertellen.

Nu ik mezelf serieuzer neem en vooral omdat ik zelf weer opbloei en tijd voor mezelf maak en niet alleen maar in de overlevingsstand sta, kan ik weer voelen en genieten, dit komt mede door een hele goede en fijne homeopaat waar ik sinds een paar maanden naar toe ga.

Door het hele ‘corona’ gebeuren ben ik zo anders gaan denken over alles en vooral over vaccinaties. Hierover kan ik blij en dankbaar zijn. Twijfel is omgeslagen in kracht en vertrouwen in mezelf. Door dit alles wil ik graag mijn verhaal delen. Wie weet lezen mensen iets herkenbaars of kunnen ze er kracht uit halen.

Mijn zoon Jonah is 21 april 2016 geboren en gezond ter wereld gekomen. Ik was voor het eerst moeder geworden. Waar ik al jaren op had gehoopt, was gebeurd. Wat een liefde voelde ik stromen.

Op 14 juni 2016 kreeg hij zijn eerste vaccinatie, zonder enige twijfel of er überhaupt over nagedacht te hebben, kreeg Jonah de eerste vaccinatie DKTP/Hib/HepB en Pneu. ‘Dat hoort toch zo, tegen al die enge ziektes’, was mijn gedachte. En aangezien ik al jaren aan hypochondrie lijdt, was er bij mij geen enkele twijfel.

Opgelucht reed ik met mijn baby na zijn eerste vaccinatie naar huis. Toch voelde ik de blijdschap al snel van mij afglijden en kwam er een onheilspellend gevoel voor in de plaats. Een naar gevoel, ‘heb ik hier wel goed aan gedaan?’

Maar al snel dacht ik, ‘ik maak mij weer veel te druk’. Het gevoel bleek te kloppen, nog geen 3 dagen later lag Jonah in de kinderwagen met open mond en schuim wat boven zijn lippen kwam… Zo snel als ik kon trok ik hem uit die kinderwagen en hield hem overeind, zijn ogen flitsten in een razendsnel tempo heen en weer en hij was zo stijf als plank. Dat is wat ik mij kan herinneren en terwijl ik dit typ komt alles weer boven. Ik hoorde en voelde geen ademhaling, een ademstop. Instinctief bracht ik mijn vinger zo ver mogelijk in zijn mondje om al het schuim en slijm eruit te halen. En blies in zijn gezichtje. Mijn instinct was ook om hem te gaan schudden, gelukkig dacht ik gelijk dat ik dat niet moest doen. Wat kunnen gedachtes snel gaan op zo’n moment.

Ik weet niet hoeveel seconden of minuten het heeft geduurd, het voelde eindeloos, totdat hij in een keer snakte naar adem. Terwijl ik dit typ vloeien de tranen, nu 5 jaar later en kan ik er pas over praten. Ik heb het steeds weggestopt, ik heb ervaren dat ik niet serieus werd genomen, mensen zeiden maar wat, dat ik het erger had gemaakt, dat hij zich misschien wat had verslikt, een epileptische aanval en noem maar op. Misschien kwam dit wel omdat ik in die tijd, na die ervaring ook niet sterk in mijn schoenen stond en strak stond van de spanning, omdat ik ook niet durfde om diep te gaan slapen, want ik voelde dat het met Jonah niet goed ging. Mijn gevoel zei mij dat als ik er niet bij was geweest mijn lieve zoon er niet meer was geweest…….

Ik heb geen ambulance gebeld, wel de huisarts, er werd gedacht aan een aanval van epilepsie, ‘dat gebeurt wel vaker’, werd mij verteld.

De dag voor de geplande 2de inenting, zat hij in de wipstoel in de box. Ik liet hem al nooit meer alleen, gelukkig maar want het gebeurde ‘weer’, hij kreeg weer een aanval. De huisarts vertelde mij dat Jonah te ziek was om een 2de vaccinatie te kunnen verdragen en wij hier beter mee konden wachten. Hij raadde mij aan om hem bij mij te houden en altijd in de gaten te houden. Dit was heel intensief maar ook nodig, omdat het nog een 3de keer gebeurde en dat was gelukkig ook de laatste keer. Ik was altijd bij mijn zoontje en heb hem een jaar lang niet uit het oog verloren. Onder de douche ging hij mee in de wipstoel, overdag sliep hij in de kinderwagen bij mij, en later op de opvang sliep hij bij de leidsters. Als ik ‘s avonds naar bed ging, ging Jonah mee. Maar mijn twijfel was er eigenlijk over alles. Eerst was er het uitstel van de volgende vaccinatie naar helemaal niet meer vaccineren. Mijn man was het hier helemaal mee eens. Ook voor hem is dit een spannende tijd geweest.

Wat ben ik blij met dit besluit en vooral dat ik door alle chaos dat nog heb kunnen voelen, dat dit niet goed voor mijn kleine mannetje zou zijn.

Waar ik veel moeite mee heb gehad, is dat ik dacht uit twee kwaden te moeten kiezen, tussen niet inenten en het gevoel te hebben dat mijn zoon iedere dag een enge ziekte zou kunnen krijgen en tussen wel vaccineren en mijn zoon zou nog meer schade op kunnen lopen. Wat heb ik daarmee geworsteld. En wat heb ik het gevoel gehad dat ik mezelf moest verdedigen voor de keuze die ik had gemaakt tegenover de GGD en de kinderopvang, en het niet kunnen bespreken met mijn familie. Gelukkig wel met mijn zus, want die staat er ook zo in.

Heel blij ben ik dat ik de rust heb mogen ervaren in de keuze die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Ik sta er voor 100 procent achter, dat mijn zoon geen inentingen meer krijgt en mijn pasgeboren dochter zal helemaal geen inentingen krijgen. Ik heb geen angst meer voor wat er komen gaat, want ik heb er vertrouwen in dat dit het gezondste is wat ik kan doen voor mijn zoon en dochter.

Ik voel mij opgelucht, dat ik mijn zoon niet nog een keer heb blootgesteld aan de herhalingsprikken.

Jonah gaat nu naar regulier onderwijs om te proberen of dit lukt, op aanraden van instanties die hem hebben onderzocht. De afgelopen jaren heb ik er veel tijd en liefde in gestoken om het voor hem zo gemakkelijk mogelijk te maken, mede met speltherapie, hij heeft het zichzelf zo ontzettend moeilijk gemaakt (ja dit klinkt raar terwijl ik het lees) want hij kan er niets aan doen.

Maar och, och, och, ik ben ervan overtuigd, dat mijn zoontje na de inenting last van zijn lichaam heeft gekregen, van wat er in hem zit; aanrakingen vindt hij heel lastig, het verschonen, het omkleden, het tandenpoetsen, alles was een ongelooflijke strijd, iedere dag opnieuw. Er zijn dagen dat ik aan de buitenkant zie dat mijn zoon gif in zijn lichaam heeft, en dit gif speelt soms erger op, wat enorm verdrietig terwijl ik dit typ. Ik kijk uit naar de afspraak die ik binnenkort heb met de homeopaat voor mijn zoon. Zelf werk ik in de kinderopvang en heb 15 jaar lang nog nooit een kindje bij de arm beet gepakt, of iets gedaan wat niet goed voelde. Bij mijn eigen zoon moest ik zo vaak dwang gebruiken en dat heeft mij zoveel verdriet gedaan. Het tandenpoetsen, het werken met stickervellen, beloningen, pictogrammen, niets werkte, en ondertussen was het tandvlees helemaal ontstoken en werd er ondertussen onder dwang gepoetst. Een onterechte veroordeling kreeg ik over mij heen door een inval tandarts, hoe had ik het ooit zover had laten komen vroeg de tandarts, “Poets je wel zijn tanden???” “JA mevrouw wel 2 keer op een dag.”

Zo was het iedere dag met alles, ik vertelde wel eens om het uit te leggen, dat ik het gevoel had dat ik iedere dag 50 hele moeilijke puzzels moest oplossen. En langzaamaan werden dat er 20 op een dag. Bij alles was strijd, in het autostoeltje, in de wandelwagen, voorop de fiets, in de winkel, als ik de verkeerde kant op fietste in zijn beleving, was het gillen en brullen tot we op de plaats van bestemming kwamen. Maar fietste ik hetzelfde rondje dan was het goed. De eerste 3 jaren bestond het spelen uit auto’s heel strak tegen elkaar aan parkeren, maar ging daarin iets mis (wat ik heel vaak niet kon zien, bijv. een auto die de andere net niet aanraakte) dan kreeg hij een vreselijke woedeaanval en dat gebeurde dagelijks meerdere malen. Het wandelen ging ook moeizaam, de eerste 4 jaren heeft hij heel wat marathons op de nek bij mijn man gezeten. Tijdens een wandeling stopte Jonah dan zomaar in één keer met lopen, meestal al na 500 meter, en dan kon of wilde hij niet meer lopen en werd hij woedend.

Vorig jaar op vakantie liepen wij naar het strand en voor het eerst gebeurde het dat hij met ons mee weer terug liep, prachtig hoe zulke kleine stapjes je zo trots en blij maken als ouder.

En vooral dat er zoveel hoop is, hoop voor mijn zoon, en voor andere kinderen.
Want waar mijn zoon nu is, had ik nooit durven verwachten, hij kan zelf spelen, met zijn auto’s en dino’s, het is vaak met veel kabaal en ruigheid en er wordt vaak wat gesloopt maar ik ben al zo dankbaar dat hij speelt. Ik kan met hem nu een rondje door het dorp lopen.

Ik ben in oplossingen gaan denken, kleine stapjes vooruit, Geen kapper bezoek meer voor mijn zoon. Na 10 keer proberen en halve kapsels, doe ik zijn haar zelf. Gel vindt hij vreselijk, dan maar geen gel in zijn haar. Hij vindt plat mooi en dat is prima. Keuzes maken in prioriteit en vooral in het belang van mijn zoon. Ik vind zijn haar leuk staan met gel, maar als hij er zoveel last van heeft, dan heb ik dat los te laten, het is niet belangrijk. Dat hij doucht vind ik wel belangrijk en met een douchepet gaat dit heel goed.

Vooral vind ik het belangrijk dat hij wat gelukkiger is en meer ontspannen.

Nu komt er misschien in dit verhaal naar voren, dat het zwaar was, maar ondanks dat het de eerste jaren heel pittig was, en nu vaak nog, heb ik ook ontzettend veel liefde voor heel veel mooie kanten van mijn zoon. De dino’s die hij allemaal bij naam kent, het ritmische gevoel, zijn grappige grapjes en de keren dat hij bij mij op schoot kruipt zijn hartverwarmend.

Mijn lieve zoon, mijn lieve Jonah,
Ik heb geleerd je lief te hebben en van je te houden, van jou zoals jij bent.
Je bent goed zoals je bent.

17 november 2021